Papirus Ebersa – Pierwsze próby przeszczepienia włosów miały miejsce już w 1550 r p.n.e. Jak sama nazwa wskazuje dokument opublikował Georg Ebers w 1873 roku. Sam papirus został odnaleziony przez Araba który odnalazł go przy mumii egipskiej w Tebach w roku 1862 r.
W Europie pierwsza istotna informacja na temat przeszczepu włosów pojawiła się w Wurzburgu w 1822 roku. W mieście tym tamtejszy student Johann Friedrich Dieffenbach przeprowadził eksperyment który miał polegać na przeniesieniu owłosionego skrawka skóry głowy z jednej części głowy na drugi. Cały eksperyment odbywał się pod nadzorem profesora Dom Ungera. Sam Dieffenbach zapisał się w kartach historii nie tylko w kontekście transplantacji włosów. Specjalizował się on również w chirurgii twarzowo-szczękowej oraz korekcji nosa. Co ciekawe ten ostatni zabieg wykonał jako pierwszy.
Pomysł Dieffenbacha rozwinął Japończyk Doktor Okuda który w roku 1939 roku przeszczepił włosy do oparzonych części twarzy oraz rekonstruował brwi. Został pionierem tzw. Punchgraftów. Był podoficerem Cesarskiej Marynarki Wojennej Japonii. Służył jako drugi pilot w jedynym ataku sił japońskich na kontynentalną część USA. Dr Keiichi Fujita wykonywał również sesje przeszczepów włosów. Charakteryzowała je jednak mała skala i niewielka ilość graftów. Operacje służyły głównie korekcji brwi, rzęs i blizn pourazowych.
W USA Dr Norman Orentreich który był dermatologiem w 1952 roku wykonał pierwszy profesjonalny przeszczep włosów i opublikował go w 1959. Można przyjąć że Dr Orentreich jest prekursorem i najbardziej zasłużył się w zabiegach transplantacji włosów. To on wprowadził tak powszechne określenia i terminy używane przy zabiegach jak okolica dawcza i biorcza.
W 1975 roku Dr O’Tar Noorwood opublikował skalę łysienia typu męskiego u mężczyzn. Następnie powstała skala Ludwiga która odnosi się do kobiet. Skale te są do dziś stosowane i określają stopień i zakres łysienia na głowie. Skala Norwooda okazała się bardzo przydatna w ocenie miejsc najbardziej kwalifikujących się do przeszczepu.
Morrison oraz Norwood wprowadzili w latach 80 zabiegi scalp reduction. Następnie wprowadzony został extender przez Frecheta. Jego wprowadzenie rozciągało skórę głowy dzięki czemu łatwiej można było pobierać grafty i likwidować miejsce gdzie najbardziej postępowało łysienie androgenowe.
W latach 90 rozwinęła się technika strip która jest powszechna do dziś ponieważ stosując ją można pobrać bardzo dużą ilość graftów. Polega ona na pobraniu odpowiedniej grubości paska z potylicznej części głowy. Miejsce pobrania się zszywa a pasek tnie na kawałki. Technika uzyskiwania z pasków przeszczepów nazywa się FUT
Pod koniec lat 90 pojawiła się technika FUE. Zrewolucjonizowała ona transplantację włosów ponieważ za pomocą punch-ów można pobierać mieszki włosowe bezpośrednio i nie ma konieczności wycinania paska w części potylicznej. Dzięki tej metodzie istnieje możliwość pobierania mieszków włosowych nie tylko z części potylicznej głowy ale również z klatki piersiowej, pleców, ramion, nóg czy brody. Dziś metoda FUE cały czas się rozwija i pobieranie mieszków odbywa się za pomocą coraz bardziej innowacyjnych metod
Ostatnie wpisy
Menopauza a wypadanie włosów. Co to jest łysienie menopauzalne?
Chora wątroba a wypadanie włosów
